|
|
 |
SEVDİKLERİNİZE ZAMAN AYIRIN
Okulların kapanmasına yakın zamanlarda her okul bir yıl
boyunca yaptıkları çalışmaları göstermek için değişik etkinlikler yapar. Yılsonu sergisi, şiir dinletisi, tiyatro gösterimi, bilim fuarları, okuma
bayramları v.s.
Yine bir okuma bayramı yapılıyor. Her şey çok güzel salon süslenmiş. Veliler gelmişler. En güzel elbiselerini giymişler. Sepetlere çiçekler konmuş. Öğretmen anons ediyor, çocuk sepetteki çiçeği heyecanla alıyor kalabalığın içinden annesini buluyor ve ona sarılıyor. Ne harika bir manzara, etkilenmemek elde değil. Çocuklar halka şeklinde salonun ortasına toplanmışlar heyecanla isimlerinin anons edilmesini bekliyor. Öğretmen sesleniyor. Berk Kabukçu. Çiçeğini alıyor ve annesine veriyor. Öğretmen bir sonrakini anons
ediyor. O geliyor çiçeklerini veriyor. Alkışlar sarılmalar. Yalnız bir çocuk halkanın içinde ilk andan beri ağlıyor. Onu avutmaya çalışanlar var ama o avunmak bilmiyor. Yalnız gözyaşları sessiz ve içten akıyor. Onun adı okunduğunda gözyaşlarının sebebini anladım. Çiçeği vereceği annesi yoktu. Onun acısını o minik yüreği taşıyamıyordu. Bir güvercin kalbi gibi tıp tıp atıyor fakat kalabalık onun gözyaşlarını görmüyordu bile. İsmi okundu. Çiçeği aldı ve ayağa kalktı. Çiçeğin sahibi yoktu. Gözyaşının şiddeti bir kat daha arttı. Karşısında oturan Tülin öğretmen kucakladı onu. Sarıldı uzun uzun. Kucağına alıp dışarı götürdü.Sonrasını görmedim.Program devam etti.
Annesi kim bilir neredeydi? Öldüyse bu kadar üzülmeyeceğim. Kendimi ağlamamak için zor tuttum o anda. Yok eğer bir boşanma varsa işte o zaman affedemem o anneyi ve babayı. Hangi sebeple olursaolsun, ne kadar haklı olursanız olun o çocuğun dünyasında bıraktıklarını kim iyileştirecek.
Toplumun en büyük acısı, sevgisiz insanlar yetiştirmek. Sevgisiz yetişen insanların kaynağı da parçalanmış aileler. Sevgisiz büyüyen çocukların yüzünde umut denen ışıltı sönmüş.Bakışları buz gibi. Başını merhametle, şefkatle okşayan bir el tatmamış ki, o da başkalarına tattırsın.
Okullara polisler geliyor. Okul polislerimiz var. Ellerinde potansiyel suçlu isimleri. Bakıyorsunuz hepsi
sahipsiz. Anne yok baba yok. Ya da var da yok. Kirli yüzleri, bakımsız saçları ölü ve donmuş bakışlarıyla sokaklarda karşımızdalar. Kimi marketin birinde bir çikolata çalarken yakalanıyor kimi küçük hırsızlıklardan. Onları polis arabalarının arka koltuklarında görmek utandırıyor beni. Yaşları daha çok küçük cezai ehliyetleri bile yok. Hepimiz görüyoruz. Görmezden geliyoruz.
Bir günde beş intihar. Allah aşkına
mutlu bir insan intihar eder mi? Bir tek dostu bir tek seveni olan insan
intihar eder mi? Yüreğini her şeyiyle eksiksiz açabileceği bir dostu olsa idi o insanlar ölümü seçer miydi?
Çocuk gözyaşlarına boğulmuş, elinde
çiçek verecek annesini arıyor. Bunu ta başından beri biliyor. Annesi o salonda yok. Bunu tahayyül edebilir misiniz? Çocuk yedi yaşında. Bu çocuğu hayata bağlayan nedir. O gün onun için nasıl geçmiştir ve belleğinden bu anı silinebilecek midir? Elbette silinmeyecektir. Ne zaman ki bir çocuk annesine bir çiçek uzatsa, yaşadığı yalnızlığı, boşluğu ve upuzun bir karanlık uçurumu hatırlayacaktır. Sonra da en küçük bir kırılmada bırakacak kendini uçurumdan aşağıya.
Anne-babalar lütfen çocuklarınızı bu
karanlık ve belirsiz hayatın sisli yollarında yalnız bırakmayın. Onlar büyür delikanlı olur inşallah, hayata en güzel yerinde tutunur da siz yaşlı ellerinizi tutacak bir el bulamazsınız. Yedi yaşında o sizi ararken, yetmiş yaşında da siz onu ararsınız aynı duygularla. Ama bulamazsınız.
Son söz. Dostunuza ve sevdiklerinize zaman ayırın, siz onlara zaman ayırmazsanız, zaman sizi onlardan ayırır.
|
|
 |
|
|
|
|
