25/12/2008
 Bugün bir idam sehpasına bir çocuğu çıkarmanın buruk  acısını yaşar gibiyim.Olumsuz davranışlarının sınırsız hale geldiği, şikayetlerin taşınamayacak kadar çoğaldığı bir insan hakkında bugün bir nihai karar alındı.Kısa boyu, tehditkar bakışları, korkak ama cesur gibi duran yüreği,cılız kolları, taranmamış saçları, buruşuk elleri, acı bir veda ile başka bir okula yönlendirdiğimiz 1788 Yücel Gökşen.En samimi duygularımla belirtmeliyim ki hiç bir öğrencinin gidişi beni bu kadar etkilememişti.Dün merdivenin kenarında boynu bükük bekliyordu. Yanıma çağırdığımda isyankar bakışlarını tereddütle gözlerime çevirdi.O da bir şeylerin değiştiğinin farkındaydı.Bu hüzünlü bir ayrılışın sessizliğiydi.Yanıma çağırdığımda gelmek istemedi.Israr edince yanıma yaklaştı korkak bir tavırla. Onu kollarımın arasına alıp hafiften başını okşadım .Korkak gözleri birden yumuşadı.Sana kızdığım kadar da seni seviyorum Yücel dedim.Bu kadar öğretmen, idareci, veli bir insanı düzeltememiştik.Kendimi suçlu gibi hissediyorum.O elini uzat(a)mamıştı ama biz de onun elini tutamadık...Hoşçakal Yücel...

19/12/2008
Çocukluğumdan bir kesit hatırladım bugün. Nerden çağrıştırdı bilemiyorum ama bir arkadaşıma alattığımda karşılıklı gülüştük kısa bir an.
 Sıcak bir yaz günü olduğunu iyi  hatırlıyorum.Yaşımın ilkokul beşlerin altında ikinci sınıf ile dördüncü sınıflarda gibi geliyor sanki.
    Şehirden bir tanıdığımız bana olacak kırmızı bir gocuk göndermişti.içi yünlü, dışının astarı köyümüzde kimsede olmayan harika bir gocuktu.Aslında o gocuğun şehirdeki komşumuz Yıldız Ablaya ait olduğunu biliyordum.Çünkü annem onu Nergiz Teyzenin gönderdiğini söylemişti.Onunda Yıldız isminde bir kızı vardı sadece.İki oğlu daha vardı ama onlar Alamayada babaları ile yaşıyordu.
         Ertesi gün o sıccak havada kırmızı gocuğumu giyerek arkadaşlarımın arasına daldım.Arkadaşlarımın pek dikkatini çekmişti.Kırmızı rengi yaz güneşinin altında inanılmaz duruyordu.Herkesin bir anda konusu değişti.oyunlarını bıraktılar yanıma yaklaştılar.Bu bir kıskanma nöbetiydi aslında.Bu sıcakta bu giyilir mi hiç.Bize hava atıyor baksanıza.Gerçekten de öyleydi.Bu sıcakta giyilmezdi ve onlara hava atıyordum.şimdi düşünüyorumda o zaman hava atacak hiç bir şeyimiz yoktu.Y aşimdi hayatın tamamı hava.Evlereden, arabalardan, telefonlardan daha bilmem nelere kadar her şeyin bir markası var. Giyemediğini zaman hayatın yarımmış gibi hissettiriyorlar insana.Gömleğin, kıravatın, kemerein , cüzdanın dahi kenarında hangi marka olduğunu en iri şekilde gösterielnlerden alınıyor.Hakikaten artık hepimiz marka giyiyoruz ama içimizde yaşayan insanlık markasını giymekte çok zorlanıyoruz neednse o kısım hep sahte kalıyor.
18/12/2008
Zaman, bulanık bir nehrin akan sularının kaybolan  köpükleri arasında yitirilmis hüzün, acı, hasretle karıstırılmıs, inci ve mercanla süslenmis süreli bir hayatın hassas kum saati.Güneşin doğması, ufuktan ilerlemesi gökyüzüne doğru.Nasıl geçer zaman?Bir dostla sohbetin tadını hangi eğlence verebilir ki.İnsan denen bilinmez, hükümdarlığını her geçen gün daha da güçlendirmekte lakin kendi yalnızlığına bir çare bulmakta ne kadar da zorlanmakta.Eşiyle, çocuklarıyla zaman geçiremeyen, bundan mutluluk bulamayan bir kişi, hangi haz kaynakları onu mutlu ediyor, hangi eğlence merkezleri yalnızlaşmış ruhunu doyuruyor.Arabanın direksiyonuna oturduğunda arabasının markasına göre kişilik değiştirdiğini görüyor musunuz hemcinslerimizin?Kontağını tutuş şekilleri, parmaklaarı arasında dolandırma şekilleri size ipuçları vermiyor mu? bu yalnızlığın bir çöküşü değil mi sizce.Değerlerin kaybedilmesi değil mi? Kendini, işini ve mesleğini tanıtmadan oturduğu masaya önce araç kontağını sonra cep telefonunu bırakan bir insan bize hangi mesajı vermek istemektedir.Sorsak o insana boynuna hasretle sarılacağı kaç dostu  vardır.Canı sıkıldığında telefon açıp bu akşam yemeğini beraber yiyeceğiz, diyebileceği bir dostu var mıdır sizce? Yahut onu her an arayacak bir sıcak dost sesini kulakları duyabilir mi? para kazanmanın, koşuşturmacanın peşinde acep kimlere güler yüzle arkadaşlık etmektedir.Cebindeki bütün gülücükleri sokakta bitirip evinin zilini bastığı anda son gülücüğüde zil düğmesinde bırakıp içeri giriyor? Güneş doğuyor, nehir akıyor, kum saati kumunu inceden inceden akıtıyor.Peki eskiyen kim? Yıpranan kim bu koşuşturmacada.siz özlemiyor musunuz televizyonsuz bir hayatı.siz özlemiyor musunuz arabasız bir hayatı.Teknolojinin insanı eriten, kendinden çıkarıp şeytanlaştıran bu halini hakikaten seviyor musunuz? Dijital bir oyun mu çıplak ayak çimlerde yürümek mi insanı mutlu eden? Zaman yazları da getiriyor, sonbaharı da, kışı da, ilkbaharı da.onlar gelmeye devam edecek ama bir gün biz o baharın içinde olmayacağız ve bunu kimse fark etmeyecek. Nedersiniz?

02/12/2008
2008 yılının son demlerini yaşadığımız şu aralık ayının kışa bir karıncanın hazırlandığı gibi insanların hala hazırlanma telaşında olduğunu görmek hayatın aslında ne kadar tatlı ve bir o kadarda eğlenceli olduğunu göstermiyor mu? Arabanın antifirizi tamam, kışlık elbiseler hazır.Botlar bu yılda giyilebilir.Çocukların gocukları fiyatları artmadan yenilendi.Odun kömür gibi ihtiyaçlar varsa hepsi tamamlandı.Binaların onarımı tamamlandı.Her canlı gibi insanlarda karmaşık bir telaş içinde kışa adım attı.Kavurucu sıcakları unutalı epey zaman olurken şimdiden kar topu heyecenı sardı hepimizi.Hangimiz bu heyecanı yaşamadık.Bir gün pencereleri açtığımızda kar yağmış heyecanını.Duyan herkes aniden uykudan uyanıp inanmaz tavırla baktığı pencereden aaa gerçekten kar yağmış diyerek aynı heyecana ortak olmaz mı?İşte şimdi o günleri bekliyoruz. Karı pencereden ilk kim görecek.Hepimizi hayırlı kışlar...

25 aralık 2007 Salı.

Öğretmenlik hayatımın ortalarına gelirken aslında sonu bilinmez ama normal şartlar altında ömründe ortalarına geldiğimi söyleyebilirim.Güneşin etrafında dünya ben doğduktan sonra 36 kez döndü.İlk zamanlar bu dönüşümü fark ettiğim söylenemez ama ya şimdi her geçen bahar benden en güzel güllerimi , her gelen kış benden en beyaz karlarımı alıp götürüyor ve bana da yalnızca bunu izlemek kalıyor.kimi zaman bunu fark edebiliyorum kimi zaman bu dönüşünde farkına varamıyorum.

26 aralık 2007 Çarşamba.Sabah beş otuzda keskin bir baş ağrısıyla uyandığımı hatırlıyorum.Aç karnına bir ağrı kesici yutup yutmamakta biraz tereddüt etsem de daha fazla dayanamayacağımı anladığımda sabahın bu vaktinde mutfağa uykulu gözlerle ilerlemek zorunda kaldım.Buzdolabın üst rafından bir majezik alıp yarım bardak suyla yuttum.Şuan saat öğleden sonra 15.50 yi gösteriyor.hala başımın ağrısı tam olarak geçmiş değil.Kahvaltıdan sonra bir de arpanax yutmama rağmen.

Güne ağrılı bir başlangıçtan sonra okulun soğuk yolunu tuttum. Kış en keskin ayazını sanki bugünlere saklamıştı. Okulun sakin günlerinden bir günü yaşıyorum sanki.Önemli bir vukuat olmadı şu saate kadar.Öğretmenler odasında aynı muhabbet.Öğrencilerde aynı koşuşturmaca.

Karınca misali insanlar kendilerine bir yol yapmışlar durmadan koşuşturuyorlar. durun biraz nedir bu çılgınca kovalamaca.Biraz durup dinlenin ve geriye bakın.Koşanlardan kaç tanesi koşmanın bir neticesini almış.Varış’a varanlar var mı? İpi göğüslediğimizde yüzümüzde nasıl bir duygu rengi belirecek? Annemi Babamı düşünüyorum çok kereler. Kare kare gözümün önünden geçiyor hayalleri, seslerini duyuyorum. Öpecek bir  el arıyorum, sarılacak bir kucak arıyorum, sevgiyle bakacak bir göz arıyorum, zaman akıp gidiyor  yıllarca duyduğum o sesi , duyamıyorum.Yüreğimde dalgalar kabarıyor.Kıyılara acımasızca vuruyor.Geriye dönüp bakıyorum ne dalga var nede ondan bir ses.

Yalnızca keskin bir hasret var yüreğimde. Hayat böyle olmamalıydı.

Anladım ki ne kadar sevdiğin var hayat o kadar güzel.

Seni sen yapan sevdiklerin. Dünyanın çekim kuvveti sevdiklerin. Onlar azaldıkça sen de uzaklaşıyorsun dünyanın merkezinden. Anneler babalar, sevgililer, eşler, çocuklar olmasa tadı mı olur dünyanın.

Tek başına kaldın mı dağ başında bir kaya gibi. Yağan her yağmur toprak yapar seni.Erirsin her geçen gün.

Dünyayı hasretle hüznü, mutlulukla sevinci karıştırarak şekillendirmiş sanırım birisi.

Hangisi ne gün çıkar karşına Allah bilir…

27 Aralık 2007 Perşembe Halkalar ve zincirler.Tane tane kenetlenirken birbirine,mesafeler uzadıkça birleşen halkalardan ne muazzam bir bütünlük çıktığını görebilmek bazı şanslı gözlerin başarısı sanırım.Resmi gazetede yayınlanan tönetmeliğin değitirilen maddelerini sevdiğim bir arkadaşla paylaşmak isterken birbirine eklenen halkaların yeni başarısı izler gibiydim.konu konuyu açarken Salih yıllardır yaklaşık 20 yıldır görmediğimiz kimya öğretmenimiz Mustafa Okur’u gördüm dediğinde hayretimi gizleyemedim.Aynı sıcak karşılaşma, aynı sıcak sohbet ve paylaşılan hatıralar.Telefonunu almamazlık edemezdim.Hemen telefon yapıştım.Ses biraz yabancı geliyordu.Ama isimlerden açıklandıktan sonra samimi bir hava oluştu.Buluşma ve toplanmamız gerektiği söylendi.Güzel bir sohbet ve vedalaşma.Yüzlerde gülümseme.20 yıl öncesini hatırlatan.

17/01/2008 Perşembe-Bir tepenin en uç noktasındasın.Yüzünü rüzgara çevirmişsin.Yanaklarına değen rüzgarın bedenine dokunuşunun tadını çıkarıyorsun.Saçların rüzgardan bir uçurtmanın kuyruğu gibi sağa sola sallanıp dalgalar çiziyor.Ayak parmaklarına tüm ağırlığını vermişsin uzaktan bir heykel gibi duruyorsun.Bir çift gözün güzelliğini izlediğinin farkındasın.

            Kendini daha da rüzgara bırakıyorsun. Saçların daha da havalanıyor.

            Senin saçların… Benim bakışlarım…

            Bu bir rüya olsa gerek…

            Hissetmedi yüreğim hiç uyanıkken bunları…

            Ah yüreğim…

            Rüzgar gibisin…